Sinds mijn start als voorzitter ben ik informatie aan het verzamelen. Wie doet wat, hoe werkt dit overleg, waarom is dat samenwerkingsverband er wel, en waarom dat andere niet?
En in dat proces praat ik met mensen. Inhoudelijk, maar ook persoonlijk. En achter al die organisatiestructuren zitten opvallend vaak menselijke verhalen. Situaties in het verleden die doorwerken in het heden hoewel vrijwel niemand er nog mee bezig is of van weet.
In een boek van Colette Dowling* las ik ooit het verhaal over het kapje van de ham. Zij vierde voor het eerst Thanksgiving met haar nieuwe vriend. En terwijl zij plechtig een stukje van de ham afsneed en dat apart legde vroeg haar vriend "waarom doe je dat"? Nancy antwoordde "zo doe je dat nu eenmaal", maar volgens haar vriend deed niemand anders dat. In dit gezin waren 3 generaties vrouwen aanwezig, dus de vraag werd gesteld aan de moeder van Nancy, die antwoordde "zo doe je dat", en dat zei ook oma. Pas na lang nadenken herinnerde deze oude dame zich dat háár moeder (de overgrootmoeder van Nancy dus) ooit een te kleine braadslee had gehad en dus altijd een stukje van de ham moest afsnijden. Dat werd in de familie het meest begeerde stukje. Dat was het gebleven. En niemand wist meer waarom.
Heel verhelderende verhalen komen boven tafel. En de kennis ervan kan leiden tot meer begrip en ook meer mogelijkheden in de communicatie. Maar wanneer wordt het uitwisselen van verhalen roddel? En wanneer wordt roddel achterklap? Wanneer ga je die grens over? Een afweging die ik op dit moment vaker moet maken dan ooit. Er is een glijdende schaal tussen informatie uitwisselen (feitelijk), roddelen (emotioneel) en kwaadspreken. Mijn leiddraad is dat ik alleen dingen wil zeggen (en horen) die de persoon waarover het gaat zou mogen en kunnen horen. Zodat ik iedereen in de ogen kan blijven kijken. En zodat alle kanten gehoord kunnen worden. Vaak betekent dat dat ik mijn nieuwsgierigheid moet bedwingen.
Ik wil graag weten hoe het zit met het kapje van de ham, dus daar beperk ik me toe. En zo geniet ik van de verhalen.
* Ik kan het boek van Colette Dowling niet meer in mijn kast vinden, het heet volgens mij Het Assepoester Complex. Dit is dus de versie van het verhaal zoals ik 'm me herinner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten