Pfffff....

Vorige week kreeg ik een mailtje van Marga, de vorige voorzitter. Of ik 't nog wel leuk vond, want er komt zo veel tegelijk ineens!

Ja, het is veel. Ja, ik vind het nog leuk (heel leuk zelfs).
- Het Partnerschap Borstvoeding en de Multi-disciplinaire Richtlijn die ineens een vaart nemen. Waarin de NVL alleen zijdelings gekend werd, en waar we nu ineens hopelijk meer bij betrokken gaan worden.
- De nieuwe opleiding Lactatiekunde van Elly, waardoor de gewone contacten met de HU ook ineens geintensiveerd zijn.
-De BIG-registratie, waarvan we dachten op een dood spoor te zitten maar waar nu toch weer nieuwe informatie over vrij komt vanuit de leden. Zodat we gaan zoeken naar nieuwe manieren om onze zaak te pleiten.
-Het traject met het PRbureau, dat deze zomer straf door gaat werken zodat we rond september hopelijk een nieuwe uitstraling hebben. Maar waar we de hele zomer dus wel contact mee moeten houden.

Al met al meer dan de 8 uur per week die mij voorgespiegeld was. Eerder het dubbele momenteel. En daarnaast nog mijn gewone werk. Moeders en baby's met borstontsteking, een korte tongriem, te veel en te weinig melk en ga zo maar door. Heel goed om met beide benen op de grond te blijven. Want om die moeders en kinderen gaat het tenslotte uiteindelijk.
Ach, en dan tussendoor ook nog leren voor het examen. 26 juli mag ik weer na 10 jaar.

Voorlopig zal ik me niet vervelen geloof ik :)

M'n tweede vergadering

Gisteren de tweede 'echte' vergadering (skype is toch anders). We zijn een leuk team. Er wordt veel gelachen, stevig gediscussieerd, niet te lang afgedwaald en ieder heeft een eigen inbreng.

Puur!fct kwam de eerste ideeen presenteren. Nog in concept, nog niet voor publicatie helaas, maar wat inspirerend.

Ik heb me nooit gerealiseerd dat reclame maken zo'n leuk vak kan zijn. Want deze mensen verdiepen zich in de meest uiteenlopende ontwikkelingen. Nu weten ze meer over borstvoeding en lactatiekunde, maar hiervoor waren het windtunnels. En een klusbedrijf. En over die onderwerpen konden ze ook smakelijke verhalen vertellen.

Hoe twee mannen op basis van de input van de PR-commissie, het bestuur en hun eigen rondsurfen op internet binnen zo korte tijd zo goed de essentie van onze boodschap kunnen 'vangen' en weergeven. Indrukwekkend. Het leuke is dat met hun opzet wij weer inspiratie kregen voor nieuwe dingen. Folders voor andere beroepsgroepen, postercampagnes, ... er kan zo veel! Maar gezien de menskracht en de financiën gaan we rustig opbouwen. Een ding is duidelijk, de uitstraling van de NVL wordt professioneler en moderner. Heerlijk, dat verdienen we.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Lactatiekundigen zien zichzelf als borstvoedingsspecialisten. En zien borstvoeding als iets belangrijks, dat studie en kennis verdient. En 'de NVL' ziet zichzelf als de professionele vertegenwoordiging van die specialisten. Maar het beeld dat de buitenwereld heeft lijkt anders dan dat van onszelf.

De NVL is een nieuwe beroepsvereniging voor een nieuw beroep. En we worden nog niet altijd gezien als de specialisten. Nog steeds meer als 'de meisjes van de praktijk' zoals een van de andere bestuursleden het laatst verwoordde. Frustrerend soms, steeds weer uitleggen, toelichten en bewijzen waar je voor staat. Tijdrovend ook. Doe een stap te snel en je wordt weggezet als te fanatiek en 'niet mee samen te werken'. Het kost tijd, diplomatie en volharding. En een goeie dosis humor, om het leuk te blijven houden.

Een spel. Door kleine aanwijzingen duidelijk maken wat je bedoelt. Een hint hier, een suggestie daar. Ik zie ik zie wat jij niet ziet: borstvoeding is interessant, belangrijk, en met onze expertise erbij wordt borstvoeding leuker voor álle partijen.

En dan merk je dat we wel degelijk langzamerhand een voet tussen de deur beginnen te krijgen. Dat er beweging in zit. Dat de NVL steeds vaker gezien wordt als serieuze gesprekspartner. Dat is kostbaar.

Teamwork

Het zal best wennen zijn voor de 'oude' bestuursleden. Marga was 6 jaar voorzitter, en Marijke draaide ook al een behoorlijke tijd mee. En dan nu twee nieuwelingen. De inwerkperiode is voor beide partijen intensief. Gaat het klikken, komen we op een lijn, hoe communiceren we. Dingen die inmiddels automatisch gingen moeten ineens weer worden uitgelegd. En er wordt gevraagd naar vanzelfsprekendheden.

De eerste vergadering was spannend. En leuk. Een boeiend groepje, dat een groot deel van onze leden vertegenwoordigt. Twee uit de kraamzorg, twee ziekehuislactatiekundigen en een vrij gevestigde. Vroedvrouwen en JGZ ontbreken op dit moment.
De dag vloog voorbij. Veel gelachen, stevig gediscussieerd en zo veel mogelijk werk verdeeld.

Sindsdien is er gemaild. Een skypevergadering ter voorbereiding op de Platformvergadering. En nog meer gemaild.

Binnenkort de tweede fysieke vergadering. Er is weer veel te doen. De nieuwe opleiding Lactatiekunde en de HU, de PRcommissie met de plannen voor de website en het imago van de NVL, het Partnerschap Borstvoeding en onze rol er in.. De grote uitdaging is taken te delen met anderen binnen de vereniging. Niet alles zelf te willen doen (mijn grote valkuil, ik vind álles interessant...). Daarin heb ik nog veel te leren van de 'oude' garde. He tidee van een vereniging is ook dat je dingen samen doet, delegeert. Feitelijk delegeren de leden van de vereniging taken aan het bestuur, en dat bestuur delegeert weer terug. Geestig. En nuttig. En leerzaam.

Wat doet een voorzitter eigenlijk?

Eerlijk gezegd heb ik me pas de laatste maanden afgevraagd wat een voorzitter van een vereniging eigenlijk doet. Bij 'voorzitter' denk ik aan vergaderingen die beter of minder goed geleid worden. Maar voorzitter van een vereniging?

De boeken er maar eens op nageslagen. "Elke vereniging met een werkorganisatie van enige omvang heeft aan de top twee belangrijke posities: de voorzitter van de vereniging en de directeur van het bureau" * Goed, de NVL is dus kennelijk (nog) geen 'vereniging van enige omvang'. Maar in het vervolgstuk staat een interessant onderscheid. En wel dat  de voorzitter vooral intern bindend kan werken, maar ook juist een externe functie kan hebben. Duidelijk zichtbaar kan zijn, of op de achtergrond lobbyend actief.
De omschrijving die mij het meest lijkt te passen bij de NVL-voorzitter is die van 'zichtbare voorzitter uit de leden'. Het gaat er dan om dat "de voorzitter herkenbaar is als vertolker van de belangen van de branche en de identiteit van de branche belichaamt. ... Daarmee heeft deze voorzitter vaak een sterke bindende kracht". *

Dat spreekt me aan. Er zijn oneindige mogelijkheden om van mening te verschillen. Oneindige redenen om onderscheid aan te brengen. Ik weet dat er in het verleden, en misschien nu ook wel, soms sprake is van 'een tweede beroepsvereniging oprichten want déze ......(en de invulling van wat er niet deugt wisselt dan ook nog!). Maar zou dat het imago van 'de lactatiekundige' versterken? Als een zo jonge beroepsgroep met zo weinig leden het al niet eens kan zijn, waar sta je dan voor?

Ik hoop dat we het eens kunnen blijven in verscheidenheid. Dat we de diversiteit kunnen gebruiken als kracht. En dat ik als voorzitter een rol kan spelen in het bundelen van al die verschillen. Zodat we als lactatiekundigen één stem kunnen houden in alle overleg-organen waar borstvoeding de laatste jaren eindelijk mee kan praten.


* VM, tijdschrift voor VerenigingsManagement, p. 48 , #5, 2008

Wanneer wordt informatie roddel?

Sinds mijn start als voorzitter ben ik informatie aan het verzamelen. Wie doet wat, hoe werkt dit overleg, waarom is dat samenwerkingsverband er wel, en waarom dat andere niet?

En in dat proces praat ik met mensen. Inhoudelijk, maar ook persoonlijk. En achter al die organisatiestructuren zitten opvallend vaak menselijke verhalen. Situaties in het verleden die doorwerken in het heden hoewel vrijwel niemand er nog mee bezig is of van weet.

In een boek van Colette Dowling* las ik ooit het verhaal over het kapje van de ham. Zij vierde voor het eerst Thanksgiving met haar nieuwe vriend. En terwijl zij plechtig een stukje van de ham afsneed en dat apart legde vroeg haar vriend "waarom doe je dat"? Nancy antwoordde "zo doe je dat nu eenmaal", maar volgens haar vriend deed niemand anders dat. In dit gezin waren 3 generaties vrouwen aanwezig, dus de vraag werd gesteld aan de moeder van Nancy, die antwoordde "zo doe je dat", en dat zei ook oma. Pas na lang nadenken herinnerde deze oude dame zich dat háár moeder (de overgrootmoeder van Nancy dus) ooit een te kleine braadslee had gehad en dus altijd een stukje van de ham moest afsnijden. Dat werd in de familie het meest begeerde stukje. Dat was het gebleven. En niemand wist meer waarom.

Heel verhelderende verhalen komen boven tafel. En de kennis ervan kan leiden tot meer begrip en ook meer mogelijkheden in de communicatie. Maar wanneer wordt het uitwisselen van verhalen roddel? En wanneer wordt roddel achterklap? Wanneer ga je die grens over? Een afweging die ik op dit moment vaker moet maken dan ooit. Er is een glijdende schaal tussen informatie uitwisselen (feitelijk), roddelen (emotioneel) en kwaadspreken. Mijn leiddraad is dat ik alleen dingen wil zeggen (en horen) die de persoon waarover het gaat zou mogen en kunnen horen. Zodat ik iedereen in de ogen kan blijven kijken. En zodat alle kanten gehoord kunnen worden. Vaak betekent dat dat ik mijn nieuwsgierigheid moet bedwingen.

Ik wil graag weten hoe het zit met het kapje van de ham, dus daar beperk ik me toe. En zo geniet ik van de verhalen.

* Ik kan het boek van Colette Dowling niet meer in mijn kast vinden, het heet volgens mij Het Assepoester Complex. Dit is dus de versie van het verhaal zoals ik 'm me herinner.