Eenheid in verscheidenheid?

Het bestuur van de NVL vertegenwoordigt de leden. 

Grammaticaal een simpel zinnetje. In werkelijkheid een uitermate complexe bezigheid.

'Het' bestuur is nog het simpelst. De leden hebben vijf vrouwen uit verschillende disciplines binnen de lactatiekunde gekozen. Uitbreiding zou welkom zijn en dan met name vanuit de JGZ en verloskunde. Een arts zou ook zéér welkom zijn binnen de beroepsgroep overigens! Zodat de meeste beroepsgroepen binnen het bestuur vertegenwoordigd zijn.

Lastiger wordt het bij het vertegenwoordigen van 'de' leden. Want hoe vertegenwoordig je meer dan 300 leuke eigenwijze vrouwen met hart voor hun werk? Want ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat lactatiekundigen gemotiveerde professionals zijn die het beste willen voor moeder en baby. 

Alleen over wat 'het beste' is, daar is dan weer geen consensus over. 

Zorg is geen wiskunde. Mensen zijn geen bouwstenen altijd hetzelfde reageren. Borstvoeding is geen harde wetenschap. Wat de een goed advies vindt, vindt de ander achterhaald. Wat de een als betuttelend ervaart, is volgens de ander brede zorg. En allen zijn ze overtuigd van hun eigen mening. Het spreekwoord is dat de beste stuurlui aan wal staan, maar geloof me, ruim 300 stuurlui op een schip is pas lastig sturen!

Mijn grootste uitdaging als voorzitter is om al die verschillende meningen recht te doen. Zonder zo vaag te worden dat we niets meer zeggen. En toch één beroepsgroep te vertegenwoordigen die de moeite waard is om naar te luisteren. 

Duidelijk is dat dat nooit perfect gaat lukken. Maar we proberen het als bestuur wel. Omdat we met ons allen veel in huis hebben, zeker over borstvoeding!

Glas half vol of half leeg?

Statistiek klinkt zo fijn wetenschappelijk en zakelijk. Statistiek gaat over cijfers, en is dus feitelijk, toch?
Maar neem nou deze kop op Nu.nl:
'Kwart kolvende vrouwen voelt zich melkkoe'. Hoewel melk de witte motor is, en we gestimuleerd worden er toch vooral veel van te drinken is de benaming 'melkkoe' voor een vrouw bepaald geen compliment. De boodschap is dat kolven niet leuk is en vrouw-onvriendelijk. Misschien zelfs mens-onwaardig?

Maar met dezelfde cijfers had de kop ook kunnen zijn:
'Driekwart kolvende vrouwen is trots en tevreden'.
Net zo waar. En toch nét even stimulerender voor die vrouwen die (overwegen te gaan) kolven op hun werk.

En waarschijnlijk zou daarmee de kans kleiner worden dat dat kwart vrouwen dat ongelukkig is stopt. Want die zouden zich dan mogelijk afvragen of er manieren zijn om kolven leuker te maken. Betere kolf? Betere voorlichting over het gebruik ervan? Minder tegenwerking van collega's die haar niet meer als melkkoe zien maar als trotse moeder die de allerbeste babyvoeding voor haar kind wil en kan leveren?

Mooier maken dan het is is niet nodig. Maar het glas was in dit geval niet eens halfvol, het is driekwart gevuld! 3 van de 4 kolvende vrouwen heeft er geen moeite mee. Dat is volgens mij stukken positiever dan enkele jaren geleden. En dat verdient aandacht.

Om te huilen

Elk protocol staat of valt bij de interpretatie, bij de menselijke maat. Maar het rigide huilprotocol zoals dat nu gehanteerd wordt is nog niet erkend en wordt al wel uitgevoerd. De hernieuwde versie is nu voorgelegd aan alle deskundigen, ook lactatiekundigen. Op de  NVLsite staan de stukken ter becommentariering. Het is belangrijk dat we daar als beroepsgroep goed naar kijken. Zodat kwetsbare mensen zoals Judith, Mariam en JanWillem niet in een rigide protocol terecht komen als ze met hun zorg om hun baby naar een instelling gaan.

Mariam en JanWillem waren doodmoe toen ik ze de eerste keer zag, en hun dochter Judith ook. Een gespannen kindje van 18 dagen oud. Normale geboorte zonder medicatie, huidcontact in het eerste uur, gewicht 3200 gram, niets bijzonders. Wel bijzonder dat Judith nog nooit effectief aan de borst gedronken had. Vanaf de eerste 24 uur was aanleggen niet gelukt. Huilend en vechtend strekte ze zich weg. Mariam had zich nooit iets anders voorgesteld dan dat ze haar baby borstvoeding zou geven. Dat haar dochter zo ongelukkig zou zijn had ze niet verwacht. 

Huid op huid maakte niets uit. Zodra ze in de buurt van de borst kwam sloeg de paniek zichtbaar in haar kleine lijfje. Terwijl de melk uit Mariam's borsten op haar gezichtje lekte vocht Judith zich weg. En ook als ze weggelegd werd ging ze onmiddellijk huilen en strekken. Judith werd wel rustig van contact: van vastgehouden worden in de armen van papa of mama. Dan zag je ineens een kalm mooi kindje. Maar zodra het om eten ging en zodra ze alleen was werd ze één brokje spanning.

Tijdens het consult zijn we uitgebreid ingegaan op de zorgen van de ouders, en de pijn die het doet als je baby zich van je afkeert terwijl je zo graag wilt voeden. En hebben we afgesproken dat ze veel huid op huid contact zouden bieden, biological nurturing houdingen, een draagdoek, rust. En dan een vervolgconsult om verder te kijken hoe we Judith konden leren drinken bij mama.

Maar zover is het niet gekomen. De dag na het consult zijn de ouders naar het ziekenhuis gegaan omdat Judith ook nog enorm spuugde. Daar werd ze opgenomen ter observatie en gingen ze meteen 'het huilprotocol' in. Mariam was er hoorbaar ongelukkig over toen ik haar belde. Ze mocht haar baby voeden en moest haar dan meteen wegleggen. Waarom was haar niet helemaal duidelijk, zei ze. Het huilen was volgens de verpleegkundigen niet verontrustend, ze moest er 'gewoon' doorheen. Het ging tegen haar hele gevoel in, zei Mariam, maar ze wou niet al te lastig zijn. Mariam is juriste en haar man accountant. Deze hoogopgeleide ouders was niet uitgelegd wat het huilprotocol inhield, hen was geen keuze gegeven. Mariam voelde zich behandeld als incompetente moeder, en stond alleen naast het bedje van haar huilende baby. Zo te horen geen begeleiding aan de ouders, geen observatie van de baby. Alleen maar een strak protocol toegepast op een kwetsbaar ongelukkig mensje en haar kwetsbare ouders.

Vandaar de oproep aan alle NVL leden om het huilprotocol zoals dat nu door TNO ter becommentariëring is voorgelegd te lezen en erop te reageren. Veel werk, zeker.  Maar wel een belangrijk moment om te zorgen dat er een menselijk huilprotocol komt, waarin recht gedaan wordt aan hechting en binding van baby's aan hun ouders. 

Dus alsjeblieft, lees de stukken en reageer!