Borstvoeding is emotioneel spul

Over borstvoeding wordt vaak in superlatieven gedacht en gepraat.
Aan de ene kant de insteek dat borstvoeding zo ideaal is dat het geen nadelen heeft. Aan de andere kant de groep die borstvoeding zwaar overdreven vindt, het heeft over de 'borstvoedingsmaffia', en alleen maar in kan gaan op pijnlijke tepels, hangborsten en melkvlekken.

De meeste vrouwen die ik zie in mijn dagelijks werk vallen in geen van beide categorieen. En voelen zich door beide uitersten tekort gedaan. Gewone moeders, gewone kinderen, gewone vaders. Die meestal echt wel weten dat borstvoeding het beste is voor hun kind. Maar die daarnaast aanlopen tegen de obstakels die ook borstvoeding met zich meebrengt. En die het idee van 'perfect' los kunnen laten.

Zoals de cliente die gisteren innig tevreden tegen haar al even tevreden aan de borst drinkende baby zei: 'ach, en af en toe wat junkfood is ook geen ramp toch'? Ze zei het zo ontspannen dat haar kind al drinkend een brede grijns terug gaf. Moeder en kind waren het eens. In dit gezin wordt het meestal bruin brood met gezond beleg, af en toe pannenkoeken en héél af en toe echt junkfood. En voor de meeste kinderen is dat denk ik een prima optie. De uitzonderingen met echte darmafwijkingen, allergieeen en dergelijke daargelaten.

Besturen om het besturen?

Since I am now also a member of the Elacta-board, I'll translate my blog into English. Please scroll down when interested.

Na een half jaar voorzitterschap valt me op dat besturen een wonderlijke bezigheid is. Regelmatig vraag ik me af wat ik nou eigenlijk aan het doen ben. Waar  bijvoorbeeld gáán die 10 mails per avond nou eigenlijk over.
Ze kosten tijd, ten koste van de was, van mijn hobby's, vriendinnen. Leveren ze ook iets op? Sommige niet natuurlijk. Gelukkig bestaat een deel uit vriendelijke of flauwe mailtjes over en weer binnen het bestuur. Heel belangrijk om het leuk te blijven vinden.
En die andere mails? En de overleggen met TNO, met het Platform Borstvoeding, met Stichting Zorg dan?

Het is verrassend moeilijk om het doel voor ogen te houden. Dat doel zou mijns inziens moeten zijn: zorgen dat de leden voordeel hebben bij lid zijn van de NVL. En niet: vergaderen om goeie maatjes te blijven met mevrouw of meneer x. Maar soms moet je goeie maatjes blijven met mevrouw x om over een jaar iets te bereiken voor de leden.

Ik hoop dat de regioavonden kunnen gaan helpen om de koers duidelijk te houden. Een beleidsplan is maar van papier. Ik hoor toch liever van leden zelf wat ze willen dat we bereiken.

Dus voor wie dit leest: laat je horen! Via mail, telefoon of regioavond.


Having been president for half a year now, I notice that managing an association is a strange thing to do. I frequently wonder what exactly is the use of what we are doing. What, for example, are those 10 or more emails per evening really about?

They take time. Time not spent on laundry, hobby's, friends. But do they pay off? Not all of course. Thankfully some are friendly joking exchanges between the boardmembers. Very important to make the job a joy.
But what about the other mails? And the meetings with TNO, Stichting Zorg voor Borstvoeding, het Platform Borstvoeding?

It is surprisingly difficult to keep an eye on the target. To me, that target should be: making sure our members derive benefit from their membership to the NVL. The target should not be: meetings mrs or mr. X in order to keep relationships friendly. And yet, sometimes you have to keep the relationship with mrs X good now, in order to achieve a desirable outcome for our members in a years time.

I sincerly hope our regional meetings will help to keep our course steady. We do have a written policy, but that is a piece of paper. It helps of course, but I would rather hear directly from our members what it is they need.

So if you read this: make yourself heard! By mail, phone or on the regional meeting.